بررسی تغییرات سوپراکسید دیسموتاز (sod)، گلوتاتیون (gsh) و مالون دی آلدهید (mda) و هیستولوژیک ناشی از تشعشع گاما بر بافت ریه موش صحرایی

زمینه و هدف: ریه یک ارگان حساس و آسیب به آن عامل محدودکننده دوز در پرتودرمانی است. عوارض جانبی مختلف شامل پنومونی و فیبروز ریه مربوط به بیماران مبتلا به تابش قفسه سینه است. مطالعه حاضر باهدف بررسی اثر پرتوگاما در آسیب های حاد و مزمن در بافت ریه موش صحرایی نر انجام شده است. مواد و روش ها: 32 موش به دو گروه تقسیم شدند. گروه کنترل، 14 موش تحت شم تابش قرار گرفتند. گروه پرتو، 18 موش تحت تابش قرار گرفتند. موش ها تحت تابش 18 گری از تک دوز پرتوگاما دستگاه کبالت-60 قرار گرفتند. هشت حیوان در هر گروه 24 ساعت پس از تابش برای تعیین سوپراکسید دیسموتاز (sod)، گلوتاتیون (gsh) و مالون دی آلدهید (mda) و ارزیابی هیستوپاتولوژیک قربانی شدند. 8 هفته پس از تابش برای ارزیابی هیستوپاتولوژیک باقیمانده حیوانات قربانی شدند. نتایج: 24 ساعت پس از تابش، در گروه پرتو نسبت به کنترل sod و gsh کاهش و mda افزایش یافته است، به ترتیب (001/0p=، ۰۰۱/0 >p و 001/0p=). نتایج هیستوپاتولوژی در 24 ساعت پس از تابش نشان داد که بروز سلول های التهابی نسبت به کنترل افزایش یافته است (۰5/۰>p). ارزیابی هیستوپاتولوژی 8 هفته پس از تابش افزایش قابل توجهی در آسیب عروقی، نفوذ ماست سل، بروز التهاب و فیبروز در گروه پرتو نسبت به کنترل مشاهده شده است (۰5/۰>p). نتیجه گیری: پرتودهی موضعی قفسه سینه با دوز 18 گری موجب تغییر در شاخص های آسیب استرس اکسیداتیو و هیستوپاتولوژیکی بافت ریه در کوتاه مدت و درازمدت می شود.